13ـ بهار در كار فرا رسيدنست

با آنكه در اينجا خطر كم بود بلكه خطري نبود خاندانها بكوچ پرداختند. توانگران سوار اتومبيلها (اتومبيل هاي اداري يا شخصي) گرديده رو باسپهان و شيراز نهادند. كجا ميرفتند؟ ـ و چرا ميرفتند؟... خودشان نيز نمي دانستند. سراسيمه وار رو بگريز نهاده بودند.

در تهران هر روز دروغهاي رنگارنگي ساخته پراكنده مي گردانيدند ، هر كسي به پيشآمد معناي ديگري ميداد و پيرايه هاي ديگري مي بست. همچون وحشيان دست و پا گم كرده نمي دانستند چه بايد كرد. اگر جنگ بيست روز امتداد مي يافت درتهران مردم از گرسنگي ميمردند و صد حادثة ناگوار رخ ميداد.

اين در پايتخت كشور بود. از اينجا پيداست كه بيرونها چه حالي داشته. در جاييكه مردم پايتخت اين رفتار را ميكردند چه شگفتي داشته كه در بيرونها بيكبار رشته گسيخته گردد و هرج و مرج رخ نمايد؟! چه شگفتي داشت كه روستائيان گرمرود براه آهن ريزند و چوبها و تخته هاي آنرا كشيده ببرند؟!.. چه شگفتي داشت كه لران و شاهسونان بيدرنگ بتاراج و راهزني پردازند؟!.. چه شگفتي داشت كه كردان بكشتار و خونريزي برخيزند؟!.

اين حالي است كه من نميدانم آنرا چگونه تصوير نمايم. و از زشتي آن با چه زباني سخن رانم! تو گويي در ميان اين مردم كمترين رابطه اي باز نمانده و هر كسي جز دربند خود نيست. تو گويي اين كشور مال اين مردم نميباشد و هيچگونه دلبستگي بآن ندارند. تو گويي يك گروه پراكندة ويلگرديند كه از راه باين سرزمين رسيده اند و هيچ رابطه اي درميان نميباشد.

اين چيزيست كه بايد باكش داريم و درپي چاره اش باشيم. شما چنين انگاريد بهاري رسيده و خدا نخواسته جنگ تا بايران رسيده. آيا با اين كسان و با اينحال سرنوشت اين كشور چه خواهد بود؟!. ديگر چيزها بكنار آذوقه و خواروبار چه صورتي پيدا خواهد كرد؟!. داستان كوچ و گريز توانگران و اتومبيل داران چه رنگي پيدا خواهد نمود؟!

اينها چيزهاييست كه بايد انديشيم و درپي چاره اش باشيم ـ چه جنگ بكشور ما برسد و چه نرسد يك سالهاي پر تكان و آشوبي را در پيش داريم و بايد خود را آمادة آن گردانيم. خواهيد گفت چگونه خود را آماده گردانيم؟ من در شمارة آينده پاسخ اين پرسش را خواهم نوشت.

ـ2ـ

آينده را جز خدا نميداند. ما بيقين نميدانيم در بهار يا در تابستان آينده چه خواهد بود. ولي يكسال بيمناكيست. جنگ دولتها بيك دورة بسيار سختي خواهد رسيد و آتش آن گام بگام بما نزديكتر خواهد گرديد. بلكه اگر بسخنان راديوي ويشي [1] گوش دهيم يكي از ميدانهاي جنگ « آسيا ميانه» [خاورميانه؟] خواهد بود.

اين بيمها درميانست و از آنسوي حال خود كشور بيشتر بيم آور است. زيرا گذشته از سستي تشكيلات دولت و پابند نبودن بيشتري از مأمورين بوظيفة خود كه ديديم و آزموديم ، در خود توده مرض نوميدي پيدا شده و هر يكي از راه ديگري نسبت بكشور و ميهن خود بيعلاقگي نشان ميدهند ، و هر كسي برآنست كه جز در انديشة خود نباشد.

اين بدترين درديست كه در يك توده پيدا ميشود. چنين توده اي ، آنهم در چنين زماني ، سرنوشتش جز لگدمالي و نابودي نتواند بود.

اين نوميديها و بيعلاقگيها علتهاي گوناگون دارد كه ما در اينجا مجال گفتگو از آنها نداريم. اينها يكرشته دردهاي كهنه ايست كه از بس درمان نشده و مانده جايگير گرديده. كساني سرچشمة بداخلاقي ها و آلودگيهاي مردم را در بيست سال گذشته جستجو ميكنند. ولي اين خود لغزشيست و اين آلودگي ها بسيار كهنست و در بيست سال گذشته يك چيزيهاي كمي بآنها افزوده گرديده.

هرچه هست ما در اينجا مجال گفتگو از آنها نداريم ، و از آنسوي چارة آنها نيز باين آساني و باين زودي نشدنيست. امروز با اين حاليكه جهان پيدا كرده و با اين آيندة بيمناكي كه ما داريم راه چاره تنها يك چيز است و آن اينكه نيكان و علاقه مندان بكشور و توده در هركجا كه هستند جدا گردند و دست بهم داده دسته اي پديد آورند و مقصد و راه يكي گردانند و نگهداري كشور و توده را بگردن گرفته در آنراه پاكدلانه جانفشاني نمايند.

اينان بايد از يك سو بيك دولتي اعتماد پيدا كنند و از او پشتيباني نمايند و بنگهداري او كوشند و با دست او اساس تشكيلات دولتي را استوار گردانند ، و از يكسو به بيدار كردن مردم و چاره بمرض نوميدي كوشند و تا بتوانند بيشتري از آنان را بر سر خود گرد آورند. [2]

امروز تنها يك چنين جمعيتي است كه خواهد توانست دستي از اينمردم بگيرد و كاري از پيش برد و بايد هرچه زودتر باين كار برخاست.

امروز مردم بدو دسته اند : يك آنانكه بتوده و كشور بيكبار بيعلاقه اند و جز دربند نگهداري خود نيستند ، ديگري آنانكه علاقه بكشور و توده دارند ولي پراكنده و بيراهند. اينان هر دو بيهوده اند و هر دو بيكاره اند. آنچه بيعلاقگانند حال آنان گلة گاوان و گوسفندانيست كه در مرغزاري مي چرند و كمترين علاقه بآن پيدا نميكنند ، و هر زمان كه يك گرگي يا شيري يا درندة ديگري پديدار گرديد تنها درپي گريز باشند و هر يكي رو بسوي ديگري آورند و گريخته جان بدر برند.

اين بيخردان نه معني كشور را ميدانند ، نه قدر آزادي را ميشناسند. از همة اينها ناآگاهند و زندگاني را تنها خوردن و خوابيدن و كامگزاردن ميشمارند. آنچنان پست نهادند كه كمترين علاقه بميهن خود نشان نميدهند و برآنند كه اگر خطري پيش آمد با گريختن خود را رها گردانند و چندان گستاخند كه مي نشينند و آشكاره دم از بيعلاقگي ميزنند و بكسان ديگري كه علاقه دارند ريشخند دريغ نميگويند.

اما علاقه مندان ، آنان نيز بيراه و پراكنده اند و با اينحال هرچه بكوشند نتيجه اي در دست نخواهند داشت. تنها علاقه بكشور كافي نيست. از احساساتِ تنها نتيجه نتواند بود. بايد نخست دست بهم داد و يكي بود و دوم راه كوشش را پيدا كرد.

من در شماره هاي آينده در اين باره سخنان روشنتري خواهم نوشت. بايد توضيح دهم كه راهيكه ميگوييم كدام است و چگونه ميتوان بآن درآمد و آن را دنبال كرد.

در اينجا در پايان يك نكته اي را علاوه ميكنم و آن اينكه پيشآمد شهريورماه و آن رفتاريكه از برخي افسران و كاركنان دولتي سر زد بسيار ننگين بود و ما براي آنكه در آينده بمانند اين دچار نگرديم بايد از بديهاي آن مأمورين چشم نپوشيم و آنان را همچنان دنبال كنيم.

ما در پرچم از چند تن نام برديم و بديهاشان نوشتيم و مي بينيم كساني ميانجيگري مينمايند و گاهي چنين مي گويند : « آنها ديگر گذشت و رفت». ميگويم : نگذشته و نرفته : ما بايد آنها را هميشه بد بدانيم و در توده خوارشان داريم. اين گذشته از آنكه سزاي پستيهاي ايشانست براي آينده بسيار مؤثر ميباشد. زيرا در آينده اگر باز يك چنان داستاني رخ داد نيكان چون ديده اند كه قدرشان ميشناسيم با دلگرمي خواهند كوشد و از جان نخواهند ترسيد. بدان نيز از ترس همين رسوايي تا توانند ايستادگي نموده وظيفة خود را بكار خواهند بست.

اينها چيزهاي بسيار روشنيست كه ما بنوشتن و گفتن نياز نمي بينيم. يك تودة زنده بايد جدائي ميانة نيكان و بدان گزارد. در كارهاي توده پرواي دوستي و آشنايي نتوان كرد ، بايد هزاران فرد را فداي توده گردانيد.

ما چون در اين هنگام براي رهايي اين توده بكوششهايي برخاسته ايم در اين راه جز خدا و خشنودي خدا را بديده نخواهيم گرفت ، و اين بنام پيشرفت مقصود است كه آنكسان را دنبال ميكنيم و آرزومنديم اين نوشته هاي ما تنها نقشي بروي كاغذ نباشد و در دلها جايگير گردد. آرزومنديم اين نامردان بدكاره در نزد هر علاقه مندي بتوده و كشور خوار و بي قدر گردند. براي اين نتيجه است كه بد آنها را مي نويسيم.

(پرچم روزانه شماره هاي 30 و 31 سال يكم آدينه 8 و شنبه 9 اسفند ماه 1320)

[1ـ حكومت فرانسه در دورة جنگ كه پس از شكست از آلمان هيتلري زيردست او بود.

2ـ در آن زمان روزنامه ها و نمايندگان مجلس همچون كسي كه روي بام شنيد : "عقب برو نيفتي" آن اندازه عقب رفت كه از سوي ديگر افتاد ، پس از فراهم شدن زمينة يك آزادي موقتي ، آن را جز هياهو براه انداختن و باين و آن تاختن ندانسته ميدان را بدولت تنگ گردانيده و هر چند گاهي سخن از تغيير دولت و كابينه پيش مي آوردند و اين را از دربايستهاي آزادي مي شماردند ، چندان كه دولت درگير چنان كشاكشهايي مي بود و كار مؤثري نمي توانست كرد.

چون اين نوشتار در روزهايي نوشته شده كه بارها سخن از تغيير دولت بميان آمده بود و چند روز بعد هم فروغي افتاده سهيلي جاي او را گرفت ، چنان مي نمايد كه روي سخن او به اين پيشآمد است ، در حاليكه خواست نويسنده كلي تر است. آن « نيكان و علاقه مندان بكشور و توده» كه نام مي برد اعضاي يك جمعيت « ايرانخواه» و آن« دولت» هم همانست كه آن جمعيت به او اعتماد كرده و يا خود پديد آورده ـ چنانكه نوشتارهاي بعدي مي نماياند و ما نيز در آينده آنها را خواهيم آورد.]